Dit verslag van de wedstrijd Zuvo HS 2 – Mikro Electro HS 4 (waar staat die S eigenlijk voor? Weet iemand dat?) van woensdag (lekker doordeweek, weer een zaterdag vrij) 7 december 2011 wordt een persoonlijk verhaal. Nog meer dan de wedstrijd Zuvo HS 3 – Gavoc’10 HS 1 ( zie: Ouwe jongens, krentenbrood op de Zuvo-site) was dit een reüniewedstrijd. Ik heb namelijk twee seizoenen bij het huidige 4e van Mikro gespeeld toen ik niet bij Zuvo mocht spelen en het waren deze heren die mij toen met open armen verwelkomden. Ik heb dus allerminst iets tegen deze mannen, koester eerder sympathie, en gun ze het allerbeste. Bij het allerbeste hoort ook succes in de competitie maar hoe moet dat nu als mijn team tegen dit Mikroteam moet spelen? Ik heb me in deze professioneel opgesteld en verkoos het belang van Zuvo H2 boven enig ander belang. Omdat ik de sportieve verhoudingen tussen de twee teams ken, bevestigd door de stand, hield ik me enigszins op de achtergrond om persoonlijk gezichtsverlies te vermijden en hoopte op een gezellige, sportieve wedstrijd. Oftewel: Ik had vooraf niet zo’n grote bek. En het werd een sportieve strijd. Zuvo begon voortvarend en wist een opgebouwde voorsprong vast te houden tot het einde van de set. 1-0. Tegen de nummer 2 in de competitie is dit al een hele prestatie dus we vonden het eigenlijk wel welletjes zo. We hebben laten zien dat we serieus genomen dienen te worden, wellicht heeft Mikro ons onderschat, maar we hebben in ieder geval al één set in the pocket. Verder op dezelfde manier dus. En met dezelfde basisopstelling. H2 was immers maar met 6 man ( Ik maak hier gebruik van de gelegenheid om nummer 7, Mark, te feliciteren met de geboorte van zijn dochter: Mark, Proficiat met de geboorte van jullie dochter!) maar kon eventueel een beroep doen op Roel en ondergetekende die samen op de bank zaten en in geval van nood gewisseld konden worden. Een noodgeval deed zich niet voor, H2 won, geheel op eigen kracht, ook de 2e set. In deze set bleek dat het Mikroteam enkele spelers mistte. Ja, ze bouwden op de degelijke linkerarm van Ron, veelvuldig en nauwkeurig aangespeeld door Peter. En ja, ook de gorilla-arm van Jan werd vaak gevonden door diezelfde Peter en wist vaak te scoren. Bovendien droeg ook Arie zijn steentje bij met zijn aanval en vooral met zijn service. En als Ad zijn poten omhoog stak hield hij, als vanouds, veel ballen tegen en stond daarmee aan de basis van hèt wapen van Mikro H4: het blok. Maar het was te merken dat Louis en Peter er even uit waren geweest en dat Niek (succes met herstellen, trouwens) en Richard er niet waren. Op eigen kracht maar niet zonder slag of stoot want pas toen Zuvo het 30e punt had gescoord was de set ten einde. Tegen alle verwachtingen, en ook tegen de prognose van de Nevobo, in stond Zuvo dus met 2-0 voor. Mikro liet toen even een staaltje resultaatvolleybal zien waar Zuvo geen antwoord op had. Met groot verschil en in no time werd het 2-2. Hoe moest heren 2 van Zuvo voorkomen dat heren 4 van Mikro ook de vijfde set zou winnen? Nou, laten we dit dan als noodgeval bestempelen. Zuvo kon wel wat stimulans gebruiken en dus gebruik gemaakt van de aanwezigheid van Roel. Wie anders dan Roel kan tenslotte een team enthousiasmeren? Bovendien was Joost ondertussen danig moe en begon Gertjan een beetje last te krijgen van pijn wat maakte dat Zuvo wel aan wat vers bloed toe was. Maar zelfs Roel kan geen twee spelers vervangen dus was er eigenlijk nog iemand nodig. Natuurlijk is het leuk om tegen je oude team te spelen, daar had ik dan ook wel zin in, maar eigenlijk was mijn plaats naast het veld, ik ben per slot van rekening coach van H2 en wil me dus als speler niet opdringen ten koste van de eigenlijke heren 2-spelers. En, al had Zuvo H2 zichzelf al bewezen, persoonlijk kon ik natuurlijk nog afgaan als een gieter. Ik heb getwijfeld. Terwijl ik toch, als geen ander, zou moeten weten hoe je deze jongens aan moet pakken. Dat gaf de doorslag! Wat kan mij het verdommen!? Ik doe het!
En zo stond ik daar. Met knikkende knieën. In de 5e set. Als diagonaalspeler. Bij een stand van 1-6 voor Mikro. And what do you know… het werkte!!!! Met een paar geplaatste services wist ik ons weer terug in de race te krijgen (een keertje op Ad, een keertje op Peter, een keertje Arie)! Welk een apotheose kende deze wedstrijd! Het stoomde, het schuimde, het was luid en het was kolkend! Het werd 13-13, het werd 14-14… En toen was het 14-16 voor Mikro. Het leek of de zaal zuchtte. Het was afgelopen. We gingen allemaal tevreden douchen en dronken gezellig nog wat in de kantine met z’n allen. Ik kan nu al haast niet wachten totdat we weer tegen Mikro 4 mogen spelen. Op een donderdagavond in D’n Dijck. Tot dan. p.s. Mijn verontschuldigingen voor het gebruik van het verschrikkelijke woord apotheose. Ik beloof dat dit eenmalig is, temeer omdat het december, de tijd van terugblikken en lijstjes, is en jullie, vrees ik, dit woord nog vaak te horen krijgen. Let er maar eens op. Hoe dichter bij 31 december, hoe vaker iets “naar een apotheose” gaat. Vooral die nicht van een Hans Schiffers maakt dat ik menigmaal vloekend en tierend tekeer ga tegen een onschuldige radio omdat hij weer vindt dat hij dat woord de ether in moet smijten (tevens wil ik mijn verontschuldigingen aanbieden voor het gebruik van dit ouderwetse radiojargon. Ik weet ook wel dat iedereen tegenwoordig via internet radio luistert) en ik zie er Matthijs van Nieuwkerk ook voor aan. Ik ga het er weer op wagen, ik ga luisteren naar de Top 2000. Maar als dat woord éénmaal teveel langskomt (en het is al snel teveel) zet ik ‘m af. Dan draai ik wel een plaat. Loop ik ook het risico niet om lastig gevallen te worden met de Coldplays, Snow Patrols, Keane’s en Acda’s en De Munikken en BlØffen van deze wereld. Want zeg nou zelf! Ik ken niemand, heb nog nooit één iemand ontmoet, die toe durft te geven van Coldplay te houden. Waarom wordt die overgeproduceerde, ongeïnspireerde, quasi-intellectuele kutmuziek, want dat is het, dan toch zoveel gedraaid? Ok, Paul M. heeft ooit voorzichtig toegegeven dat hij de Snow Patrol een goede liveband vindt maar dat was schoorvoetend. En omdat iedereen het spoor wel eens bijster kan raken, vergeef ik ’t hem (ik weet mee te praten over een midlife crisis, dan doe je soms gekke dingen). En dit komt allemaal heus niet doordat ik ondertussen een ouwe lul ben. Als er iets ouwe-lullenmuziek is is het wel die van bovenstaande bands en ik zou er dus steeds meer van moeten houden. Nou, dat is dus niet zo! Over vergeven gesproken, ik begon al met schrijven dat dit een persoonlijk verhaal zou worden en I might as well go all the way, dacht ik. Dus heb ik maar even van de gelegenheid gebruik gemaakt om te spuien wat mij, persoonlijk, al jaren dwarszit. Ik hoop dat u mij dit niet te zeer kwalijk neemt maar nog meer hoop ik dat u het met mij eens bent. Wat H2 betreft: Fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar! Hop Hop!
1 Reactie
Gertjan
4/1/2012 06:09:17 pm
S=Senioren?
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
WedstrijdverslagenBlijf op de hoogte van de wedstrijdverslagen door jezelf aan te melden bij de RSS Feed. Archief
November 2018
|